Noah Zacharin (Can) tiltle: Points Of Light music: Singer-songwriter date: 2023 promotion: Speak Easy (Beverly Kreller) info artist: Noah Zacharin © Rootsville 2023

Noah Zacharin is een alom geprezen gitaarmeester, multi-genre songwriter en dynamische performer. Hij kreeg zijn eerste gitaar op 9-jarige leeftijd, schreef zijn eerste nummer op 13-jarige leeftijd en begon op te treden op 14-jarige leeftijd. In december 2015 werd Zacharin een fulltime opname- en tourmuzikant, en hij is meer dan ooit opgewonden om te doen wat hij heeft gedaan. eigenlijk altijd gedaan. Zacharin, geboren in Montreal, is niet langer een stadsbewoner en verdeelt zijn tijd tussen een huis in de buurt van Madoc en een off-grid hut op het Canadese Schild. Nu de weg is teruggekeerd, brengt hij daar ook tijd door.

Het perfecte nummer om Points of Light te openen, "Ten Tons of Road", zet de volharding van een liefdevol herinnerde romance op de achtergrond van een sijpelende, ingewikkeld met de vingers geplukte akoestische gitaar. Deze solovoorstelling verwoordt Zacharins doel: een romantische lofzang op de liefde en de weg.

Op een Zuid-van-de-grens ritme weerspiegelt de voortstuwende akoestische gitaar in "17 Minute" het overheersende beeld van een trein die voortdurend verder richting de horizon rijdt. Tegelijkertijd treurig en feestelijk, en gesteund door Burke Carrolls zangerige pedal steel, accepteert het nummer resoluut de vluchtige aard van liefde met iets dat tevredenheid benadert.

Een bluesachtige shuffle met een onwaarschijnlijke akkoordprogressie, 'Bed of Nails' is een diep filosofische verkenning van de uitdaging van het mens-zijn. De focus ligt op die lichtpunten die zo herstellend kunnen zijn. Het bevat de gerespecteerde gitaristen Marc Ribot (op ukelele) en Kevin Breit (elektrische baritongitaar), die samenwerken met de akoestiek van Zacharin om de boodschap vooruit te helpen.

'So Much Work to be Done', geschreven in zijn hut aan de rivier, is Zacharins eerbetoon aan Guy Clark. Het zorgvuldig vervaardigde album is een eerbetoon aan een van de meestervaklieden – zowel als songwriter als als maker van gitaren – van onze tijd. Sologitaar, respectvol, elegisch, elegant.

In 'Red Red Bird' zweeft het hart van de zanger boven stof en vuil uit en overstijgt het zelfs de onvermijdelijke banden van de menselijke sterfelijkheid. Met een uitgesproken Latin-vibe rust het behendige, subtiele gitaarwerk van Zacharin op een verenkussen van begeleiding. Als Zacharin ooit een anthemisch deuntje heeft geschreven, dan is dit het wel. Een publiekslieveling, het is een lied van hoop in een tijd van tegenslag en verwarring.

Een volledig elektrisch bluesgerommel, "What Have I Got to Show For It" toont topsessieharpist Roly Platt die krachtige noten levert met een heerlijk vervormde toon. Zoals Zacharin het verwoordde: ‘De nutteloosheid van dit alles (zoals Prediker ooit opmerkte) wordt met kracht en vreugde bezongen.’

In de stijl van de bluesstandaard 'Diddy Wah Diddy' biedt 'Lester Brown' een springerig, luchtig portret van een denkbeeldig echt New Orleans-personage: een keurig geklede damesman die de zon overtreft door van zonsondergang tot zonsopgang te blijven bestaan. De briljante Kevin Turcotte levert stijlvolle en klassieke gedempte trompet in duo met de akoestiek van Zacharin.

Speels en toch serieus blijft 'Tom Morrow' hoopvol in dit slim geschreven deuntje, terwijl we verschillende leden van Toms familie ontmoeten, waaronder zijn vader 'Todd A' en zijn moeder 'Hope'. Het is een solo-akoestisch juweeltje dat Zacharins behendige lyrische vaardigheden beknopt weergeeft.

Geschreven met de bedoeling om de grote Hank Williams te kanaliseren, presenteert de country-blues-honk van "Done Gone Gone" een anti-liefdeslied dat op dronken wijze met de band wordt gebracht, met de briljante Floyd Cramer-stijl piano en accordeonglans van Denis Keldie . De tekst van het tweede couplet is een bijzonder perfect voorbeeld van voortreffelijke, beknopte songwriting.

Opgenomen in Zacharin’s Ark in het bos, is ‘Something Like a River’ een instrumentaal stuk – een korte, eenvoudige emulatie van zijn geliefde stuk van de York River. Het nummer werd gespeeld alsof het een flatpicking-deuntje was en werd getranscribeerd en opgenomen in nummer 30 van de Fingerstyle Guitar Journal.

Bijna acht minuten lang, en met een draagtijd van meer dan tien jaar, is 'Been a Long Day' een diepgaande meditatie over liefde en sterfelijkheid, waarvan de orkestrale kwaliteit naar voren wordt gebracht met strijkers gearrangeerd en gespeeld door Drew. Jurecka. Een droevig en mooi nummer om het album compleet te maken.